Ik ben een jongensmama. Mama van een stoere jongen. Ik voetbal, ik stoei, ik game, ik klim en klauter en ik vang spinnen. Net zo makkelijk. Toen ik net zwanger was en mensen vroegen mij waar ik op hoopte zei ik altijd dat, buiten het feit dat het natuurlijk het allerbelangrijkst is om een gezond kindje te mogen krijgen, ik op een jongen hoopte. Gewoonweg omdat ik mezelf niet zag als meisjes-moeder. Ik ben niet van de rokjes en jurkjes en make-upjes. Roze is ook niet mijn favoriete kleur. Uiteraard is dit natuurlijk een belachelijke redenatie die ook niet te onderbouwen is en zou ik vanzelfsprekend net zo blij geweest zijn met een gezond meisje als cadeautje.
Omdat we altijd samen zijn, ben ik zowel mam als pap. Vandaar natuurlijk ook mijn skills als “sniper”. Geef mij een Nerf en ik ben de beste G.I. Jane die je kent, inclusief sluiptechnieken en koprollen. Alleen het snel doorladen van die krengen gaat niet zo makkelijk…. Natuurlijk ben ik ook erg goed in voetballen. Ik geef perfecte passes aan, waardoor mijn spitsje de volmaakte treffers maakt in het doel op de muur op het plein achter het huis. Het wachten is nog op een scout van Feyenoord want die kans van El Ahmadi gister tegen Excelsior had mijn spelertje natuurlijk wél gemaakt en was het feest op de Coolsingel vandaag gewoon doorgegaan. Wheelies op mijn fiets: die lukken mij minder goed, dat geef ik toe, net zoals het keihard slippen om zo een onwijs lang spoor te trekken. Dat lukt met de handremmen van mijn Batavusfiets met zij-tassen toch een stuk minder goed als met een stoere fiets met terugtraprem. Geloof me, ik spreek uit ervaring! (en het ziet er ook niet uit natuurlijk…)
Over wapens gesproken; ik was fél tegen. Hij zou géén wapen krijgen om mee te spelen. Geen klappertjespistool of zo’n Nerf waar ik het net over had. Nee oh nee! In mijn huis geen gewelddadigheden. Ik was even vergeten dat ik in mijn jeugd zelf regelmatig werd neergeschoten als we bij ons achter douane of cowboytje speelde. Er waren diverse colts en buksen aanwezig dus ook destijds was er aan wapens geen gebrek. Je werd doodgeschoten, viel dramatisch op de grond (altijd met armen en benen wijd gespreid) om even later weer gewoon mee te doen. Maar hoe ik mij ook er tegen verzette, het zit bij jongens in de genen, in hun DNA verweven. Het blijven jongens, ze willen schieten, knallen, dood en verderf zaaien. Of met auto’s spelen. Ook zoiets. Favoriet tijdverdrijf van mijn kleine coureur was bakken vol van die autootjes achter elkaar in een file zetten.De hele bovenverdieping stond vol, A1 tot en met A7 van voor naar achter en weer terug! Uren heb ik met hem op de grond doorgebracht. File na file gemaakt en weer opgelost. Van alle auto’s wist hij feilloos de merknaam en hoe hij er aan was gekomen. Hij had ooit van zijn oom een paar futuristische auto’s van Hotwheels gekregen waarvan ik altijd steevast de achterkant als voorkant aanzag en dus altijd de auto verkeerd om zetten. Eerlijk waar, ik zag gewoon geen verschil. Dit tot grote hilariteit van mijn chauffeur. Deze herhaaldelijk door mij gemaakte fout heeft er wel voor gezorgd dat een twijfelend kind er achter kwam dat niet Zwarte Piet ’s avonds met zijn autootjes had gespeeld toen hij de schoenen kwam vullen maar mama…… Voorbij was het magische kinderfeest.
Al met al vind ik dat ik best een coole (jongens)moeder ben. De pistolen, Nerf’s en schietspellen hebben langzaam maar zeker een weg naar binnen gezocht. Toch heb ik nog mijn grenzen. Een potje Call of Duty gaat me net te ver maar gelukkig hebben we nog heel veel waar we samen van kunnen genieten en ‘mag’ ik hem gelukkig ook nog steeds een kus geven in het openbaar……… voor zolang het nog duurt….. ❤
Yvette's life 