Mama! Ik ben bang!

Angst is een vreemd iets. Je hebt het in allerlei verschillende soorten. En het kan zomaar ineens ontstaan. Als klein meisje was ik bang in het donker, net zoals Sebastiaan nu is. Het zolderlicht moest aan blijven en de deur open. Ik nam een spurt vanuit de gang om dan met een grote sprong mijn bed in te springen, uit angst dat iemand onder het bed lag en mijn enkels vastpakte! Sebas is bang voor inbrekers. Samen sluiten we het huis af als hij gaat slapen, het licht moet aanblijven en de radio aan omdat hij anders geluiden hoort. Het kan hem zo grijpen dat hij badend van het zweet in bed ligt. Zo sneu….

Je kan ook bang zijn voor het onbekende, dat je bij voorbaat al bang bent dat er iets gebeurt. Dat je flauw valt in een menigte, of iemand kwijt raakt. Voordat ik 2 jaar geleden naar Thailand ging met Sebastiaan was ik bang om hem daar kwijt te raken, in de chaos van een stad als Bangkok. Door een name-tag om te doen, goede afspraken te maken en met codewoorden te werken is die angst weg genomen. En omdat ik weet dat hij hier goed mee omgaat ga ik deze zomer een stuk geruster op pad. Ik ben hem wel eens kwijt geraakt in Blijdorp. Ik was daar samen met hem, hij was 3 of 4 jaar oud en verdween ineens in die grote speeltuin uit mijn gezichtsveld. Paniek sloeg toe. Waar ik ook keek, ik zag hem niet, en ik hoorde hem niet. Roepen, fluiten maar geen Sebastiaan. Aan de balie in het restaurant zeiden ze dat ik maar naar de ingang moest gaan, maar dan moest ik weg bij de speeltuin en dat wilde ik niet. Opeens kwam hij samen met een meneer aan gelopen. Hij was naar het topje van de klimkooi gekropen en durfde niet meer van de steile glijbaan naar beneden. De meneer bracht hem naar beneden en naar mij terug! Godzijdank!

Afgelopen 2 dagen heb ik met collega’s teambuilding in de rdennen gedaan. En wat doe je in de Ardennen??? Een challenge parcour. Dat houdt in dat je gezekerd aan veiligheidskabels door de toppen van de bomen allerlei hindernissen moet nemen welke steeds hoger en steeds moeilijker worden. Het begon met een ‘deathride’ (tokkelbaan) van 150 meter. Goede oefening voor het ziplinen wat we in Thailand gaan doen dacht ik. Op het platform aangekomen en naar beneden gekeken sloeg de angst me om het hart. Mijn knieën bibberden en mijn hart zat in mijn keel. Dit durf ik nooit!!! Maar ik wilde me niet laten kennen en na veel getwijfel deed ik het toch! Beneden aangekomen was de euforie groot! Ik heb het gedaan! Vol goede moed begon ik aan de rest van het parcours. De eerste 2 à 3 hindernissen gingen best, maar bij de 4e moest je over een soort touwbrug gaan die een stukje van het platform af hing. Weer sloeg het angstzweet me uit, mijn knieën gingen weer bibberen en de enige gedachten die overheerste was; ikdurfnietikdurfnietikdurfniet.  Ik wilde wel, want ik wilde me niet laten kennen. Achter mij stonden mijn collega’s al in de rij en praatte me moed in. ‘Er kan niets gebeuren, Yvette. Je bent goed gezekerd. Probeer het maar’.  Maar hoe goed ze het ook bedoelde ik  kreeg het niet voor elkaar en de tranen sprongen in mijn ogen. Dit had ik nog nooit zo gehad en gevoeld! Wat erg! Uiteindelijk na wederom veel getreuzel kreeg ik het voor elkaar en éénmaal op de brug ging het goed. De begeleider zei dat als ik verder het parcours op ging er geen mogelijkheid meer was om terug  te gaan. Ik ging dus maar niet verder en verliet het parcours. Vol bewondering, ontzag en respect zag ik mijn collega’s het parcours vervolgen, de ene na de andere hindernis nemen. Het werd steeds moeilijker en hoger en ondanks dat ik best een beetje baalde dat ik was gestopt was ik ook wel blij dat ik veilig met beide benen op de grond stond. Er was nog een zipline die ik wilde doen, die liep over het beekje naar de overkant. Om hier te komen moest je via een touwnet een boom in. Het zag er niet zo hoog uit dus ik dacht ik doe het gewoon, nu let niemand op mij. Het klimmen was al een hele uitdaging want dat was niet zo makkelijk als ik dacht en ik deed er zo lang over dat de eerste collega’s inmiddels ook alweer klaar waren met het parcours en wéér op mij moesten wachten.

Op het platform aangekomen voelde ik weer diezelfde beklemmende angst opkomen. Ik werd gewoon kwaad op mezelf! Wederom kwam (dezelfde) collega mij ten hulp en zei dat het niet fout kon gaan. Ze klom op het trapje, haaktje zich vast en roetsjte naar de overkant. Zo makkelijk ging het dus. Dit moet ik toch ook kunnen, wat is dat nou?!?! Ik klom met bibberende knieën op het trapje, haakte de mousqueton-haken aan de lijn, ging in het harnas hangen, nam een diepe ademhaling en liet me vallen……..!!!! Na een micro-seconde van angst nam een euforisch gevoel de overhand! YEAH!! DIT IS LEUK!!! Veel te snel naar mijn zin was ik aan de overkant! Maar ik had het gedaan! Nee, niet het hele parcours weliswaar maar wel 3 hindernissen waarvan ik op voorhand dacht dat ik het niet zou durven.

Terugrijdend in de auto naar huis kon ik het niet helpen dat het me toch dwars zat dat ik dan zó bang was. Zo bang dat ik iets niet durfde te doen, wat andere mensen wel gewoon deden. Zo bang dat alle vezels in mijn lichaam zich daar tegen verzette, mijn benen aanvoelde als gekookte spaghetti, tranen in mijn ogen sprongen en ik me zo ongelukkig voelde dat ik eigenlijk naar huis wilde en weg wilde kruipen. Dit gevoel ken ik niet van mezelf, en ik haat het! Het euforische gevoel van de 3 hindernissen die ik wél heb genomen is naar de achtergrond verdwenen en ik kan alleen nog denken dat ik heb gefaald…… Jammer is dat. Heel jammer……..