Doe mij maar een burkini!

Met één oog open en met ingehouden adem gluur ik naar de cijfers die moeten verschijnen tussen mijn voeten. De digitale nullen draaien nog rondjes. Ik blijf kijken tot de grijze cijfers aangeven wat ik al verwachtte en voelde. 3 kilo! 3 kilo!! Dat zijn 3 pakken suiker. 6 pond-pakken gehakt. 3 pakken melk. Da’s best veel als je dat uitgestald op tafel zou zien. Ik had het al gevoeld aan mijn kleding. Sinds mijn knieblessure is mijn gewicht langzaam maar zeker toegenomen en helaas zijn deze kilo’s er bij het hervatten van de training niet meer af gegaan. Van hardlopen alleen val je in principe ook niet echt af natuurlijk, dat weet ik. En tuurlijk, 3 kilo is nog geen 13 kilo maar toch. Ik heb jaren lang op een stabiel gewicht gestaan. Zelfs toen ik stopte met roken 2 jaar geleden kwam ik niet aan. Dat is wel eens anders geweest. 14 jaar geleden stopte ik met eten en viel binnen 3 maanden zo’n 15 kg af. Ik was toen eigenlijk te mager, maar ikzelf vond het prachtig. Ik leefde toen op 1 boterham, een pakje Marlboro en een fles rode wijn per dag. Meer at ik niet, en wat ik at spuugde ik weer uit. Ja, dan val je wel af. Van lief en lee werd mijn leven weer wat rustiger en kwam ik weer wat aan. Ik zat toen rond de 60 kg. Nog altijd had ik de gewoonte veel van mijn eten uit te spugen wat natuurlijk niet gezond was maar na een jaar therapie ging ik weer wat gezonder naar eten kijken en kon ik ook zonder ‘angst’ eten. Ik kwam ook tijdens dat jaar natuurlijk weer wat aan. Uiteindelijk ook maar 3 kg, maar dat hield ik vol tot nu….  Deze ‘extra’ 3 kg voelen té veel. Ergens weet ik dat het onzin is maar toch is het nét dat rolletje wat over mijn broek bubbelt; dat kwabje aan de zijkant wat ik bij een bikini écht heel irritant vind; dat plooitje op mijn buik waardoor ik moet liggen omdat ik anders een zebrastreep krijg bij het zonnen. (Dat ik dat vóór deze extra kilo’s ook had omdat dat anatomisch nu eenmaal zo werkt vergeet ik gemakshalve maar even).

Afgelopen weekend waren de eerste bikini-dagen een feit. Sebas en ik zouden naar Hellendoorn gaan en voordat we weg gingen ging ik even passen welke bikini nog wel goed zat en welke eigenlijk in de ‘Zak van Max’ kunnen. Vreselijke ervaring! Bij elk aanblik van mezelf in de spiegel in bikini werd ik verdrietiger en verdrietiger. Dat zag er toch niet uit! Ik voelde me vreselijk. De bleke kleur van mijn huid maakte het er natuurlijk allemaal niet aantrekkelijker op.  Ik maakte een keus, want behalve dat de bikini goed moet zitten moest ik er ook nog mee in een slide-park wat inhoudt dat het óók nog eens op zijn plaats moet blijven zitten.  Niet geheel onbelangrijk.  De woensdag dat we aankwamen was het helemaal nog niet zo warm dus geen zwemweer, op donderdag gingen we naar Dauwpop dus hoefde ik ook mijn bikini niet aan, maar vrijdag moest ik er aan geloven.  ‘Zullen we gaan zwemmen, mam?? ‘ Daar was ie al. De Vraag der vragen. Het was natuurlijk ook heel warm en zwemmen/zonnen lag natuurlijk voor de hand.  Vol goede moed en met boek, zonnebrand en handdoek onder mijn arm gingen we naar het zwembad. In bikini. Met enige gene ging ik op mijn handdoek liggen,  en liet mijn blik gaan over de aanwezige vaders en moeders. Na de vele bolle buiken, (het was een koude winter geweest gezien het aantal zwangere vrouwen denk ik) zag ik toch ook her en der de bubbeltjes, kwabjes en plooitjes. Ik ontdekte zelfs wat grotere, zeg maar bubbels, kwabben en plooien! Deze dames liepen in nog kleinere bikini’s langs de rand van het zwembad, alsof niets hen deerde. Hun huid was ook bleek, net als de mijne! ‘Ga je mee het water in, mam?’  Tja, ooit moest ik natuurlijk opstaan.  Het rare is dat ik bij het zien van de andere dames niet dacht dat ze er slecht uitzagen, of dik, of lelijk, of verschrikkelijk. Ik werd er ook niet verdrietig van. Waarom dan wel van mezelf? Langzaam liep ik het (vreselijke ontzettende koude water) in, en bedacht me dat het misschien wel mee viel met mezelf.

De volgende dag gingen we naar Avonturenpark Hellendoorn. Het zou 30 graden worden en we zouden naar het Aqua slidepark gaan. Na wederom enige gene en een paar minuten op mijn handdoekje kon ik een stuiterend dwergje niet meer tegen houden en moest ik natuurlijk van de glijbanen. Uiteraard stikt het daar van de gezinnen en volle lijven. Ik deed mijn schouders naar achteren, hield m’n buik een beetje in en liep vol vertrouwen met Sebas op de eerste glijbaan af. Na die eerste glijbaan en de lol die we hadden snelde we naar de volgende en daarna naar weer de volgende en weer de volgende. Uiteindelijk plofte we lachend op onze handdoek neer. Ik keek om me heen en zag een stukje verderop een wat dikkere mevrouw onder een parasol. Ze had geen bikini aan, en deed niet mee aan de waterpret.  Sebas keek naar haar en fluisterde tegen mij; ‘Wat fijn dat jij wel mee glijdt, mam!‘ Dat klonk als muziek in mijn oren…. Weg was de onzekerheid.

Die 3kg gaan er af. Heb ik besloten. Voordat ik naar Thailand ga, wil ik die weg hebben. Ik zal niet in oude gewoontes vervallen, daar heb ik te veel voor meegemaakt en van geleerd. Ik blijf gewoon gezond eten. En ik zal minder snoepen en snaaien. En ik ga minder bier drinken en minder vet eten. …. Maar wel pas na zaterdag, want dan heb ik nog een festivalletje…… !