2 prijzen = geen roem

Ik heb een poos terug eens meegedaan met een schrijfwedstrijd  van de Libelle;  het schrijven van een column. Tot mijn grote verbazing viel mijn inzending destijds in de prijzen.  Het ging over Sebas, mijn bron van inspiratie. Hij was destijds 2 en zat midden in die heerlijke peuterpubertijd. De prijs was een workshop van één van Libelles bekendste columniste, Tineke Beishuizen. Helaas was ik die dag verhinderd maar het idee was natuurlijk leuk! Toch een ‘erkenning’.

Paar jaar later deed ik mee aan een schrijfwedstrijd voor een spannend verhaal. De opdracht was om het begin te schrijven van een thriller. Dat is het korte verhaal Nova geworden (zie verhalen).  Daar had ik de shortlist van winnaars mee gehaald en uiteindelijk ben ik toen 3e geworden. Geen prijs of wat dan ook maar wederom die erkenning is toch leuk. Het schrijven ligt mij en ik vind het nog leuk ook.

Min droom is uiteraard een boek schrijven. Op dit moment ben ik bezig met het schrijven van een kinderboek. Ik heb niet de illusie dat ik hier mijn brood mee kan verdienen of ineens ontpop tot de nieuwe J.K. Rowling maar gewoon het feit dat er een boek in mijn kast staat met mijn naam erop lijkt mee echt geweldig!  Dit blog stimuleert me om te schrijven en ik merk dat de radertjes weer draaien! Heerlijk. Ik hoop dan ook over niet al te lange tijd trots dat boekje in mijn kast te kunnen zetten.  En misschien ooit wel een thriller of een roman.  Dat zou pas écht geweldig zijn.  In the mean time blijf ik hier lekker bezig. Ik vind het een spannend idee dat mensen nu mijn schrijfsels ook echt lezen en dat er mensen zijn die het zelfs leuk vinden. Uiteraard doe je het daar ook voor, maar het blijft toch leuk om bij de statistieken te zien hoe vaak een blogje is gelezen. Dus lees lekker mee, deel en geef af en toe je mening. Dat vind ik natuurlijk ook leuk en altijd leerzaam.  Hieronder mijn inzending van de Libelle column uit 2010. Be gentle…..

Boodschappen met Chuckie…..

Je kent ze vast wel vanuit je eigen plaatselijke supermarkt; die moeders met de blèrende kinderen. Die kinderen die moord en brand schreeuwen, zich krijsend op de grond werpen, rood aanlopen en zodra moeder hem of haar opraapt nog gaat schoppen ook. Hoe vaak denk je dan; ppfff, je zou maar zo’n kind hebben, zeg. Nou, zojuist hád ik zo’n kind!!
In het begin ging het nog goed, het boodschappen doen. Hij mocht zelf z’n mandje dragen en deed alles wat ik aangaf er netjes in. Hij was echt zó lief en voorbeeldig.
Op een gegeven moment moet ik hem toch in de kar zetten, en daar gaat het mis. Zodra ik hem vast heb, voel ik alle spieren in zijn lijfje zich aanspannen en begint hij zich te overstrekken zodat het moeilijk wordt hem vast te houden.
Ik probeer hem te sussen en blijf hem beethouden maar het mag niet baten. Hij krijst en schreeuwt nog harder, begint me te slaan en te schoppen, werpt zich op de grond. Ik heb inmiddels een aardig aantal toeschouwers, zodat ik me nog opgelaten voel dan ik al deed!
Ik probeer de negeer-theorie en begin mijn boodschappen in te pakken. Dit is voor Sebas het sein om de benen te nemen, maar ik heb geen fut meer om er achter aan te rennen en vertrouw op de sociale controle binnen de supermarkt. Ik bedoel: iedereen heeft hem toch al zien en gehoord. Een vriendelijke mevrouw wijst mij dat hij de winkel weer is in gerend. Blindelings loop ik naar de speelauto’s; als ik mijn kind een beetje ken….
Als ik hem weer oppak om mee te gaan begint het drama opnieuw. Nu verlies ik toch echt mijn geduld en sjouw hem als een zak aardappelen onder m’n arm de winkel uit.
Verdorie, m’n boodschappen (en waarom heb ik uitgerekend nú een groot pak wc-papier gekocht..????)
Wederom vormt zich een publiek en ik weet zeker dat ik mensen hoofdschuddend ons tafereeltje zie beoordelen. Het huilen staat me nader dan het lachen… Met vereende krachten weet ik hem in het autozitje te krijgen en we zijn het parkeerterrein nog niet af of meneer ligt in diepe slaap. Is alle drama alweer vergeten….
En ik….???? ’t Is dat niet meer rook, maar God, wat snak ik nu naar een peuk!!!!