De eeuwige discussie….

Het is geen geheim dat Sebas ADHD heeft. Dit labeltje heeft hij sinds eind groep 4. Hij heeft het altijd moeilijk gehad op school, hij vond het lastig om met kindjes te spelen en in zijn enthousiasme ging (en gaat) er geregeld wat verkeerd. In de klas had hij het hoogste woord en was hij de grootste stoorzender. Iets wat de ene juf beter kon/kan oppakken of handelen dan de andere.  Geregeld had ik gesprekken, moest ik langs komen, werd ik gebeld of gemaild.  Ze zagen mijn struggle. Ik werkte met alles mee, welk plan of observatiemethode er uit de kast werd getrokken; ik stond er achter. Ik had natuurlijk thuis ook wel het één en ander met hem te stellen en alle hulp was welkom. Zo kwam het dat we uiteindelijk terecht kwamen bij Focuz, een behandelcentrum voor AHDH  voor kind en jeugd. Uiteraard ging dit niet zonder slag of stoot en werd mijn ventje herhaaldelijk geobserveerd, getest of mee gesproken.

Anyway,  hij kreeg de diagnose en toen kwam het volgende dilema; medicatie. Net zoals ieder ander die niet of nauwelijks iets met ADHD te maken heeft (gehad) dacht ik daar voorheen het mijne over. Mijn kind geen Ritalin, Concerta of dat soort middelen! Ik lette al op zijn voeding; kleurstoffen, suikers en E-nummers en dat soort zaken beperkte ik echt wel. Ik zag hóe ongelukkig en moeizaam mijn toen nog 7 jarige knulletje het had op school en daar buiten.  Hij lag vaak na een voor hem zeer vervelende schooldag  ’s avonds in zijn bed te huilen; “Ik wil het wel, mam, maar het lukt me niet! Het is zo druk in mijn hoofd.”  Hartverscheurend is dat, geloof me….

En zo begonnen we toch met medicatie. Langzaam maar zeker zag ik een verschil. Zeker toen ik zijn schoolwerk zag! Voorheen was niets te lezen, letters gingen door elkaar heen, schots en scheef, een hoop krassen, strepen en vlekken, en veel zaken waren gewoon niet af. Het moment van medicatie was duidelijk zichtbaar in zijn werk. Hij schreef duidelijk. Zijn werk was netjes, en af.  Ook was uiteraard duidelijk verschil in zijn gedrag te herkennen, maar ik zag ook hoe hij zich voelde. ‘Alles is nu rustig in mijn hoofd“. Hij kon het allemaal wat beter filteren. Kreeg meer zin in school. Wel bleef hij zichzelf en werd geen zombie, waar ik in het begin erg bang voor was. En ’s avonds ging hij altijd even ‘los’.

Maar natuurlijk is het niet ineens allemaal koek en ei en gaat het allemaal over rozen. Welnee! We hebben na een jaar nog een keer geswitcht van medicatie en het zal het wel blijven hobbelen, maar ik zie dat het hem wel gelukkiger maakt.  In vakanties en in de weekeinden hoeft hij het niet te nemen, maar heel vaak vraagt hij er zelf om. Omdat hij zich er ook fijn bij voelt en rustiger. En toch blijft hij gelukkig ook nog steeds Sebastiaan; een boefje met streken. Zo als het hoort.

Maar…… wat dan wel jammer is, is dat het echt een taboe blijft, een negatief ding. Je kind aan de medicijnen. Regelmatig krijg ik het gevoel dat ik mezelf moet verantwoorden, of moet verdedigen. Er zijn nog steeds mensen die vinden dat ADHD geen erkende stoornis is. “Vroeger noemde ze die kinderen gewoon druk! Geef hem maar een weekje bij mij, dan piept ie wel anders”. Of  “gewoon negeren, dat werkt het beste“.  Heerlijk gevoel ook, als je als moeder zo te kakken wordt gezet. Dat anderen mensen denken dat ze het wel even beter kunnen doen. Be my freaking guest!!  Alsof ze mijn zoon beter kennen dan ik zelf.  Het is écht niet makkelijk. Hij kan soms te keer gaan, daar lusten de honden geen brood van. Om vervolgens met tranen in zijn ogen sorry te zeggen en dat hij het zo niet bedoelde… (!!!) En uiteraard worden deze uitbarstingen alleen dáár gedaan waar hij zich het veiligst en fijnst voelt, dus thuis… bij mamma.  Wie zijn andere mensen dan om mij met een scheef gezicht aan te kijken?!  Alsof die medicijnen er zijn om míjn leven en dat van andere makkelijker te maken. Zó jammer vind ik dat. Want degene die mij een béétje kennen weten dat ik alles maar dan ook álles doe voor mijn zoon. Dat ik niet bang ben om hulp te vragen. Dat ik de eerste ben die mijn fouten durft toe te geven en hieraan ook durft te werken. En dat ik nooit iets zou doen waarvan ik denk dat het slecht is voor mijn kind. Ik zíe dat hij er baat bij heeft. En ja, soms is het voor mij ook wel even lekker als hij niet zo stuitert, ik zou liegen als ik zou zeggen dat het niet zo is.

Gelukkig heb ik een paar vriendinnen die weten hoe het echt is, en als ik het niet zie zitten kan ik gelukkig bij hen terecht voor advies of om even uit te huilen. Ook zij hebben altijd de ‘ eeuwige discussie’ moeten voeren.  Iedereen vindt er wat van. Maar naar ik aanneem doet iedere ouder wat hij of zij goed acht voor zijn eigen kinderen. Ik doe dat dus net zo goed….