The age of innoncence; wat kan nog wel en wat kan niet meer….

Ouder worden. We komen er niet onderuit. Niemand van ons. Over anderhalve maand staat mijn 48^ste verjaardag alweer voor de deur. Het rare met leeftijd is dat het gevoel niet veranderd. Ik bedoel ik voel me hetzelfde als toen ik 28 werd of zo…

Ik vind dat soms lastig. Ik heb het nog steeds over jongens en meisjes ipv mannen en vrouwen van ‘middelbare leeftijd’. Met kleding ook. Ik kan nog steeds kijken bij de Vero Moda of de L.O.G.G. afdeling bij de H&M. Sommige kledingstukken zijn niet helemaal toegankelijk op mijn leeftijd, maar soms pik ik er net weer iets leuks uit.  Je moet nl. uitkijken dat je niet de “laughing stock” wordt. Tut-op-de-tienertoer zei mijn moeder altijd. Dat snapte ik vroeger nooit, maar inmiddels wel. Sommige dingen kúnnen gewoon echt niet meer op mijn leeftijd en staan gewoon niet (meer) leuk en dat moet ik accepteren.

Zo heb ik dat ook met mijn favoriete bezigheid namelijk; de festivals. Kán het nog wel vraag ik mij soms af?? Kan ik nog wel leuk en gezellig op een festival rondlopen, zonder dat ik de ‘kijk-die-nou!’ bezoeker ben? Gelukkig zijn de mensen met wie ik meestal de festivals doe van rondom mijn leeftijd en ben ik in hun gezelschap geen uitzondering. En als we dat dan toch zijn, zijn we dat met z’n allen en is het toch minder erg, zeg maar…

Ik was meteen klaar! Té uit het veld geslagen om wat terug te zeggen. Flapdrol!

Van de zomer was ik met Sebastiaan op Dauwpop. Hartstikke leuk! Superlekker weer, toplocatie en een leuke line-up. Voor allebei was er wel een aantal leuke acts om naar toe te gaan. Zo stond bijvoorbeeld Mental Theo ook op het affiche. Geweldig. Jeugdsentiment voor mij, en Sebas was ten tijde van het festival wat meer into de house dus ook hij vond het erg leuk. Samen stonden we te hakken op de happy-hardcore van de (overigens van mijn leeftijd!) bekende dj. Ik stond al dansend genietend om me heen te kijken tot er een knul van een jaar of 22 naar mij lachte en enthousiast zei; “Leuk hè, mevrouw!!” Wat een kut-opmerking vond ik dat! Ik was meteen klaar! Té uit het veld geslagen om wat terug te zeggen droop ik af. Flapdrol! Ik voelde me ineens erg oud en bond meteen in, Sebas al hakkend en gabberend aan zijn lot overlatend. Later die avond gingen we bij De Likt kijken, een hiphop band uit Rotterdam die Sebas ook helemaal geweldig vind. We stonden vooraan en hadden leuk contact met de mensen om ons heen. Geen ge-u of ge-mevrouw. Dat zeg je toch ook niet op een festival en mensen bij een échte band begrijpen dat! De sukkel! Ik ga ook nooit meer naar Mental Theo (alsof die arme jongen… eh man daar wat aan kan doen… )

En natúúrlijk ben ik een mevrouw, en zie je natuurlijk direct aan mijn gezicht dat ik geen 28 meer ben. Helaas ben ik voorzien van de huid en bouw van de familiekant van mijn vader, wat inhoudt dat ik vroeg grijs ben geworden en rijkelijk wordt voorzien van rimpels in mijn gezicht. Uiteraard is aan het grijze haar wat te doen. Ik ben dus niet zo mooi blond van mezelf. Maar de rimpels zijn daarentegen minder beheersbaar. Ik smeer me suf, neem af en toe een masker en ga zo nu en dan naar de schoonheidssalon. Ik rook niet meer. Drinken doe ik dan nog wel… maar het mag niet baten. Ik heb nu voor het eerst een ‘opfrissertje’ gedaan. Ik ga niet precies vertellen wat het inhoudt, dat hou ik stiekem voor mezelf maar ik vind zelf dat ik er nu uitgeruster uitzie. Niet dat ik nu ineens met het uiterlijk van een 25 jarige door het leven ga, maar toch zie ik als ik in de spiegel kijk verschil en dat vind ik zelf wel fijn.

Ik vind het echt niet erg om ouder te worden. Je houdt het toch niet tegen. Het enige wat ik dus moeilijk vind is de aanpassing. Ik weet nl niet hoe ik me moet gedragen naar mijn leeftijd. Ik ben namelijk nog nooit zo oud geweest….  En door mijn jeugdig gedrag en voorkomen (!!!) schatte de meesten mensen mij toch vaak wel iets jonger in. Ook vóór mijn ‘opfrissertje’.  Nee, geen decennia jonger maar 5 jaar komt toch nog wel eens voor en zeg nou zelf…. elk jaar minder is er één!