Hardlopen. Goed of slecht??

Iedereen weet intussen wel dat ik graag hardloop. En iedereen weet ook intussen wel dat ik aan het trainen ben voor mijn allereerste marathon. Moeilijk te missen dacht ik. Op 8 april hoop ik de marathon van Rotterdam te volbrengen… Doodeng vind ik, maar ook heel spannend.

Tuurlijk moet ik nog steeds zelf de ene voet voor de andere zetten en dat 42,195km lang maar toch is het fijn dat er iemand mee loopt die mij ‘helpt’.

De man van mijn goede vriendin Daphne heeft aangeboden de marathon samen met mij te lopen. Hij heeft inmiddels al 18 of 19 marathons op zijn naam staan en hij wil mij naar de eindstreep slepen. Op mijn opmerking dat hij dan niet zijn eigen tempo en dus tijd kan lopen zei hij dat dat niet uitmaakte. Hij vond het juist leuk dat hij mij kon helpen en er voor kan gaan zorgen dat ik mijn eerste marathon haal. Hij zegt; “die vergeet je nooit meer, en da’s juist mooi als ik daar bij kan zijn!” Schitterend toch…! Erg onbaatzuchtig vind ik dat. Tuurlijk moet ik nog steeds zelf de ene voet voor de andere zetten en dat 42,195km lang maar toch is het fijn dat er iemand mee loopt die mij ‘helpt’. Mijn trainingslopen loop ik over het algemeen alleen. Mijn vader ging op de langere afstanden wel mee fietsen maar nu in de winter heeft ie dat nog niet gedaan en heb ik de langere afstanden ook alleen gelopen. Dat gaat prima hoor, ik weet alleen niet hoe het gaat als ik de 20km straks voorbij ben en dan écht lang ga lopen. We zullen zien hoe ik dat trek alleen…

Als ik begin met mijn loopje en ik weet dat ik bijvoorbeeld 17km ga doen denk ik altijd bij de eerste kilometer pppffff, nog 16 te gaan! Uiteraard denk ik dat niet constant want dat zou geen doen zijn. Ik ben net een dieseltje… na 5 of 6 km ben ik warm en gaat het lekker. Of niet. Dat kan ook wel eens. Dan moet je nog wat verder doorzetten om in de ‘zone’ te komen. Als ik dat heb bereikt dan voel ik niet eens meer dat ik hardloop en kan ik zo heerlijk door denderen. Sommige mensen vragen wel eens aan mij of ik het niet saai vind, zo’n lang stuk achter elkaar hardlopen, maar nee, ik vind het heerlijk.

Na 7 tot 9 kilometer ben ik dan lekker op dreef. Mijn gedachten gaan de vrije loop of ik loop lekker mee te blèren met mijn muziek. Ik krijg het zelfs voor elkaar om dansjes te verzinnen met mijn handen en armen want alleen luisteren lukt me niet. Echt, als mensen mij zouden zien lopen denken ze echt die is hartstikke gek! Ik loop meestal over het fietspad  langs het Spui, daar is het niet zo druk. Behalve met schapen maar die zwijgen over het algemeen als het graf. Gelukkig maar!

Hoe komt het dat we zo vaak ruzie hebben? Ben ik wel een goede moeder? Hoe moet dat als hij straks gaat puberen?

Soms overdenk ik tijdens het lopen mijn ‘zonden’. Mijn problemen of issues waar ik mee zit, het is maar net waar mijn gedachten heen drijven op zo’n moment. Uiteraard komt Sebastiaan vaak aan de orde tijdens deze loopjes. Zeker op de langere duurloop komt ie altijd wel een paar keer voorbij. Hoe komt het dat we zo vaak ruzie hebben? Ben ik wel een goede moeder? Hoe moet dat als hij straks gaat puberen, kan ik hem dan nog wel aan? Dat soort indringende zaken waar ik zelfs na 17 kilometer rennen het antwoord nog niet op weet, kunnen mij dan toch wel een paar kilometer intensief bezig houden.

Ook mijn huidige relatiestatus komt vaak voorbij. Waarom lukt het mij niet om een relatie te vinden? En te behouden, das eigenlijk het belangrijkste. Iets aan de haak slaan lukt soms nog wel, maar dan hè…. Da’s vaak een dingetje.… Die 17km heeft ook hierop geen antwoord. (Mijn therapeut daarentegen… hahaha)

Wat die 17km hollen dan wel met me doet? Die zorgt er voor dat ik die issues bij thuis komst naast me neer kan leggen. Dat ik dit soort zaken beter kan relativeren. Ja, Sebas is een persoonlijkheidje. Maar liever zó een, dan een kind die eigenlijk niet opvalt of er uit springt. Het is tenslotte míjn kind.

En ja, ik ben nog steeds single, maar dat heeft ook zijn voordelen want ik kan lekker zelf bepalen waar we naar toe gaan op vakantie of welke film ik wil kijken op zaterdagavond. Tuurlijk heeft alles soms zijn nadelen en is het leven niet altijd even makkelijk en leuk maar voor wie is dat wel? Het zou saai zijn als er niets zou gebeuren.

Ik ben na zo’n duurloop altijd trots op mezelf, voel het bloed door mijn aderen stromen, zie mijn rode kop in de spiegel en denk dan: Zo! Die zitten er weer in! Op naar de volgende run en op naar Rotterdam…..!!!