Ok, laatste spam over de marathon. Ik geef even een over-all verslagje van de dag en mijn ervaring.
De wekker ging om 7 uur. Stil zijn want Sebas sliep nog uiteraard. Eerst even lekker met Skip uit… De zenuwen begonnen al door mijn lijf te gieren, maar dat was eigenlijk al de hele week zo. Ik vond het echt zo spannend! Bij thuiskomst had Sebas al lekker thee gezet! Mijn ontbijt bestond die morgen uit 3 witte boterhammen met appelstroop, twee grote mokken thee met suiker en een banaan. Na een dikke knuffel van Sebas ging ik rond 8.15 op het fietsje naar de metro. Hij zou later met mijn moeder naar de stad komen om mij op verschillende punten aan te moedigen.
De gemeente had zoals elk jaar in hotel Atlanta een ruimte ter beschikking waar je je spullen kan laten, er zijn masseurs, er is eten en drinken en na afloop kan je er in een aantal kamers een douche pakken. Ik had met een collega die ook alleen zou lopen, afgesproken dat we samen naar het startvak zouden gaan. We zouden allebei alleen lopen en hadden allebei toch de behoefte om met iemand samen naar de start te gaan. Gewoon om niet op te gaan in de massa en toch wat steun te hebben aan elkaar. Het is best een spannend moment. Het bleek dat we dezelfde streef-eindtijd hadden opgegeven en min of meer van plan waren dezelfde snelheid te lopen dus dat kwam goed uit. We zouden stukje samen oplopen maar uiteraard laat je elkaar vrij om je eigen loop te lopen want het is uiteindelijk toch ‘ieder voor zich’. Ik had zelf, zeker na mijn knie-blessure, eigenlijk besloten om voor ‘uitlopen’ te gaan. Eerste zou ik toch niet worden en het ging mij puur alleen om de beleving en de prestatie. Tijd is niet belangrijk!
De blusboten spoten hun welbekende stralen aan weerszijde en het publiek stond rijen dik!
De start was ongelofelijk spectaculair. Zoals ieder jaar zong Lee Towers You’ll never walk alone, wat uiteraard voor elke Rotterdammer / Feyenoorder een volkslied is en uit volle borst wordt mee gebruld!
De start, de eerste keer over de Erasmusbrug, wat een ervaring! De blusboten spoten hun welbekende stralen aan weerszijde en het publiek stond rijen dik! Na 250 meter kreeg ik van iemand een flesje energiedrank over mij heen wat er voor zorgde dat ik helemaal plakte… Pppfff… het begon al goed…! Mijn moeder zou samen met Sebastiaan gelijk in het begin in de bocht bij de Laan op Zuid staan maar ik zag ze niet, wat me eigenlijk meteen al in een soort mineurstemming bracht. Het gaat nl. altijd fout en op een of andere manier lopen we elkaar vaak mis. We bespreken de route goed door, tijden worden doorgegeven en punten worden afgesproken maar ja, het kan altijd anders lopen. Zo dus ook hier. Maar goed, even schudden met het koppie en verder.
Ik was erg bang dat mijn knie op zou spelen maar het ging goed. Ik liep nog steeds samen met mijn collega Marco en we zagen zijn vrouw en kind in Ijsselmonde. Zo leuk! Het geeft je altijd een boost. Ook al ken ik ze niet eens! Ik zwaaide net zo hard mee!
Op het fietspad van Lombardijen naar de Zuiderparkweg (10 km) begon ik mijn knie wat te voelen en ik dacht oh nee! Het zal toch niet nu al zo zijn!?! Ik ben toen in het grasrandje naast het fietspad gaan lopen en tegen mezelf gezegd dat ik niets voelde en dat ik moest ontspannen. Dat hielp!! Dat fietspad iszo’n saai stuk; 3 km rechtdoor. Het lopen op zich ging prima en ik zat er heerlijk in. Goed ritme en mijn benen voelde goed! Heerlijk!
Het volgende punt wat ik met mijn moeder had afgesproken was Zuiderparkweg/Slinge. Hier is ook een keerpunt dus 2x kans om hen te zien. Halsreikend keek ik uit of ik hen zag. We sloegen af van de Zuiderparkweg naar de Slinge en passeerde het 14km punt. Ik scande naarstig de toeschouwers of ik ze niet ergens zou spotten. Maar weer niets!! Tranen sprongen me in de ogen. Ik zou het niet volhouden als het nu wéér verkeerd zou gaan en ik ze weer niet zou zien. Zou mijn tracker niet goed werken?? Zouden ze denken dat ik niet ben gestart, zouden ze denken dat ik ben uitgestapt?? Radeloos en al doorhobbelend heb ik toen Sebas gebeld. “Hoi Mam, waar ben je??” “Waar zijn jullie nou???” vroeg ik bijna in tranen?? “Oh we staan bij het 16 km bord… je kan ons niet missen…!” Gelukkig!! Even doorzetten. Bij 15km zag ik mijn collega en vriendin Annelies met haar gezin. Het was zó leuk om ze te zien en hun aanmoedigingen te krijgen!
En… wat zag ik daar…!? En groot spandoek!! “Kanjer! Ga door!! XXX Sebas” Mijn moeder, Sebas, Etienne en Johan stonden langs de kant!! Geweldig! Na een snelle kus van mijn dwergje kreeg ik weer nieuwe energie en kon ik weer verder!! Op naar de magische 21 km!!
Het is echt ongelofelijk leuk en fijn als er mensen voor je langs de route staan. Ik kan niet beschrijven hoeveel dat doet.
Rond 21 km begon mijn maatje moeite te krijgen en overwoog zelfs uit te stappen. Na wat opbeurende woorden en wat onzinnig geneuzel van mij over safari’s en leeuwen (zijn vrouw komt uit Zuid Afrika) om zijn gedachten wat te verzetten ging het weer wat beter en kon hij toch door. Op 21km, de helft stond ook een collega mij op te wachten met opbeurende woorden! Wat is dat toch fijn! Op het 24km punt zag ik mijn vriendinnetje Brenda en haar vriend René. Ik was net voor de eerste keer gaan wandelen maar toen ik hen zag dacht ik ja, dat kan natuurlijk niet.. hup in de benen!! Ook van hun aanmoedigingen kreeg ik weer nieuwe energie. Aan het eind van de Putselaan stond ook collega Kitie met haar dochtertje en snoepjes! Het is echt ongelofelijk leuk en fijn als er mensen voor je langs de route staan. Ik kan niet beschrijven hoeveel dat doet.
De Laan op Zuid, richting Erasmusbrug om hier nog de lus door Rotterdam Noord te maken… daar keek ik zo naar uit! Ik zou bij de kubuswoningen op de Blaak weer Sebastiaan zien!! Plus een heerlijk zakje knijpfruit die mijn moeder in bewaring had! Daar had ik écht trek in. Het was intussen erg warm geworden en buiten het grote ontbijt op de vroege ochtend had ik niets meer gegeten. Wel veel gedronken onderweg maar niets gegeten. De tweede keer over de Erasmusbrug viel tegen.
De kant van zuid naar noord is steiler dan de andere kant en na al 26,5 km in de benen heb ik hier moeten wandelen. Naar beneden ging gelukkig weer een stuk makkelijker en kwam ik weer in mijn ritme.
Bij het 28 km punt stond Daphne met haar dochter Carmen. Ook hier kreeg ik weer aanmoedigingen en een restje AA, wat heerlijk was. Vanaf hier was het nog 14 km…. te overzien zeg je? Precies…..!! Gaan met die banaan!!
Onder luid gejuich begon ik aan de laatste 13 km! Gaan nu! Nu stap ik echt niet meer uit…!!
Bij de kubuswoningen op de Blaak hoorde ik van ver al mijn naam roepen en zag ik wederom een grote spandoek!! Op dit spandoek stond een andere tekst: “Zonder knie redt je het nie” Verwijzend natuurlijk naar mijn knie-blessure die ik kort voor de marathon kreeg!! Geweldig!! Super. De tranen sprongen in mijn ogen! Dit keer waren ook mijn broer Frank en zijn vriendin Corine erbij en mijn vader! Ik gaf ze allemaal een dikke pakkerd!! Op een vreemde manier werd ik er emotioneel van. Onder luid gejuich begon ik aan de laatste 13 km! Gaan nu! Nu stap ik echt niet meer uit…!! Wat verderop zag ik nog een vriendin Manon en draaide ik links de Mariniersweg op. Het was intussen al erg warm en mijn benen begonnen nu écht te verzuren. 30km. … Hier zag ik collega Bas staan maar aan de andere kant. Ik zou hem straks pas weer zien op de ‘terugweg’, bij het 39km punt. Ik moest eerst nog helemaal rond het bos, het dodemansstuk! Ik heb hier ook een aantal mensen langs de kant zien liggen, weliswaar met een EHBO’er erbij, maar geen fijn gezicht.
Het stuk rond het bos was echt ‘killing’. Regelmatig heb ik hier moeten wandelen, afwisselend met een stukje dribbelen. Ik zat echt stuk! Ik had er ook echt geen zin meer in. Mijn maatje, die ik telkens weer tegenkwam moest ik nu écht laten gaan en was puur op mezelf aangewezen.
Bij 34km stonden er grote schermen waar boodschappen voor de hardlopers vanuit het thuisfront op afgespeeld werden. Ik wist dat mijn ouders een filmpje hadden gemaakt maar het uploaden was niet geheel vlekkeloos verlopen. Toen ik bij het 2e scherm aankwam zag ik ineens mijn ouders vanuit hun woonkamer aanmoedigingen schreeuwen: “Komop Yvette! Je kan het! Ga door! Je kan het!!” Geweldig!!! Ik zette weer even aan want ik was er tenslotte bijna!
Eindelijk draaide ik de Boezemstraat op. De toeschouwers stonden hier nog rijen dik.
Het leek een beetje op een berg-étappe van een wielerkoers waar de renners door een smal paadje naar boven worden ”geschreeuwd’ door de drommen toeschouwers. Hier eveneens. Een stukje wandelen is onmogelijk. De persoonlijke aanmoedigingen zijn hartverwarmend. Ik heb zelfs nog een dansje gemaakt bij een café, waarbij house werd gedraaid. Al gabberend liep ik voorbij, tot groot vermaak van het publiek!! De vermoeidheid was verdwenen. Geweldig!
De Blaak, nu is het eind écht in zicht…. !! Opeens liep daar mijn Sebas op mij af… !! ‘Mam!! Je hebt het gehaald!!! Ik zei het toch!!” Tranen sprongen in mijn ogen en hand in hand liepen we verder. Twee jaar geleden had ik gezien dat kinderen niet mee mochten over de finish en werden tegen gehouden. Ik had Sebastiaan dus ook gezegd dat hij niet mee mocht over de finish. Maar hij liep een stuk mee tot waar mijn ouders, broer, schoon zus en vrienden stonden met de allerlaatste aanmoedigingen!!
Ik gaf mijn zoon een dikke kus en maakte me op voor de laatste meters over de Coolsingel.
Hier had ik naar toe gewerkt! Hier had ik voor getraind! 3/4 jaar door weer en wind. Kilometers gemaakt, onder begeleiding van mijn vader op de fiets. Hoe verdrietig was ik toen ik zo’n pijn had in mijn knie en bang was dat ik niet kon lopen.
3 jaar achter elkaar had ik mij ingeschreven. De eerste keer gooide de borstkanker roet in het eten. De 2e keer had ik mijn knieband gescheurd en de 3e keer had ook aan een zijde draadje gehangen maar what the…..!? Ik heb het gewoon geflikt!
Het was geweldig! Deze ervaring vergeet ik nooit meer…..
De Coolsingel over was geweldig! De finish was nog zo ontzettend ver in mijn ogen, maar ik kon alleen maar lachen en naar de mensen kijken!! Dit was genieten! Vermoeid?? Wat?? Ik doe gewoon nog een rondje! hahaha! Na een high-five van de mooiste burgervader die er is (en mijn baas) was ik eindelijk over de eindstreep!! De tranen stroomde over mijn wangen en ik moest echt even aan de kant bijkomen! Ik heb als een klein kind staan snikken. Ik heb het gehaald! Ik heb het gewoon gehaald!!! 5 uur en 24 minuten heb ik er over gedaan. Maar so what!! Het was geweldig! Deze ervaring vergeet ik nooit meer…..
Ik heb een ongelofelijke dag gehad! Geen last van mijn knie of andere zaken. Alleen mijn bovenbeenspieren. Nu (woensdag) is de spierpijn zo goed als weg, alleen met de trap heb ik nog een beetje last maar het gaat al stukken beter.
Ik wil echt iedereen bedanken die mij heeft gesteund in de voorbereiding en aangemoedigd op de dag! Het was echt hartverwarmend en zonder dat had ik het absoluut níet gehaald! Super-bedankt!!
Of ik het nog eens ga doen? Ik denk van wel. Maar dan wil ik toch onder die 5 uur…. (en zo heb je het marathonvirus toch te pakken…)
Yvette's life 
Mooi!
Onwijs knap dat je dit gedaan hebt. Gefeliciteerd!!
LikeLike
Wat een mooi verslag! Heb het met tranen in mn ogen zitten lezen. Wat geweldig dat je dit hebt gedaan meid! Trots op je. Ennn jammer dat ik je niet voorbij heb zien komen. Volgend jaar sta ik midden op de weg met roosvicee.
LikeGeliked door 1 persoon
fantastisch en ben trots op jou, hele mooie beschrijving van je hele dag, love you T.T.
LikeGeliked door 1 persoon
Yvette wat goed geschreven! Alsof ik met je meeliep.
Klasse.
(En natuurlijk ook een haast bovenmenselijke superprestatie om op een zondagmiddag even een marathon uit te lopen)
LikeGeliked door 1 persoon