Dit jongetje is sooo niet happy…..

Met lood in zijn schoenen trekt hij de achterdeur achter zich dicht. Hij sjokt langzaam naar de schuur om zijn fiets te pakken. Zijn lichaamstaal spreekt boekdelen. Als hij de schuur weer uitkomt kijken twee waterige ogen mij verdrietig aan.  Zijn schouders hangen omlaag en zijn hoofd kantelt een beetje opzij. Smekend bijna. Er is niets meer te zien van het blije jongetje van de afgelopen 2 weken. Zijn mond vormt woorden. Ik hoor hem niet, want ik sta binnen, maar ik weet wat hij zegt. “Ik wil niet“.  En mijn hart breekt. De kerstvakantie is definitief voorbij….

Mijn kind voelt zich namelijk niet fijn op school. Hij is niet gelukkig. En dat vind ik vreselijk. Hij is nooit echt met plezier naar school gegaan. Altijd wel tegenstribbelen, klagen, proberen of hij thuis mag blijven. “Ik voel me niet lekker, ik heb buikpijn”.  Alle registers worden bijna dagelijks open getrokken. Vreselijk. Hij is me wel eens achterna gerend en stond bij de metro ineens achter mij in tranen… Niet prettig om op die manier weer afscheid te moeten nemen. Elke dag.  Want welke moeder wil niet dat haar kind een blij kind is? Een kind dat lekker in zijn vel zit. Zich goed voelt bij wat hij of zij ook doet. Zelfvertrouwen heeft. Helaas ontbreekt het hem daaraan op dit moment. 

Vriendjes heeft hij eigenlijk niet. Hij speelt nooit buiten,  wordt niet op feestjes gevraagd, en kan slecht overweg met leeftijdsgenoten, hoe graag hij dat ook zelf wilt. Soms gamet hij met anderen kinderen maar door zijn manier van doen en handelen wordt hij vaak ook dáárbij weer uit de groep gegooid of geblokkeerd. Hij doet het ook verkeerd. Op momenten dat hij er ‘bij hoort’ wil hij zich laten gelden, en dat doet hij dan op een negatieve manier. Dan gaat hij plagen en pesten, of stoer doen. Wil zijn zin doordrijven. Of wordt driftig.  Hij is ook luidruchtig in de klas, en probeert de grapjas uit te hangen. Want als kinderen om je lachen vinden ze je leuk is zijn redenatie. Doordat ie altijd ‘aanwezig’ is steekt hij er dus al gauw bovenuit en zijn alle ogen op hem gericht. En krijgt dus vaak de schuld. Soms terecht maar soms ook niet. Eén op één gaat het vaak beter, maar in een groep blijft hij maar moeilijk overeind. 

Hij vond school op een gegeven moment zelfs ‘best wel leuk’, iets wat hij nog nooit had gezegd!

Zijn juf in groep 6 riep bij voorbaat al zijn naam voordat ze ook maar keek wáár hij zich bevond en onderzocht had of hij er überhaupt iets mee te maken had! Erg sneu. Zó vaak zat hij achterop bij mij met tranen in zijn ogen omdat niemand met hem wilde spelen, of dat er speel-afspraakjes gemaakt werden maar hij mocht niet mee. Aan mij de taak het mannetje gerust te stellen en de verzekeren dat het ‘wel goed komt, schatje’.

In groep 7 kregen ze een meester die goed de touwtjes in handen had en alles goed in de smiezen had en ook goed wist hoe hij Sebas en de andere kinderen moest aanpakken. Hierdoor werd de structuur binnen de groep een stuk beter en daardoor hoorde Sebas er ook steeds meer bij. Hij speelde zelfs buiten met jongetjes uit zijn klas.  Sterker nog; hij vond school op een gegeven moment  ‘best wel leuk’, iets wat hij nog nooit had gezegd!

Helaas was het van korte duur.
Groep 8 ging van start en het ging met een sneltreinvaart bergafwaarts. Er kwam weer een kentering die in mijn ogen nadelig is geweest voor de groep. De sterpositie werd weer terug ingenomen en de rest van de groep vormde zich hier ook naar inclusief Sebas. Hij vormde zich een bepaalde houding die niet echt in zijn voordeel werkte. Daardoor stond hij al gauw weer naast de groep en waren we weer terug bij af.  Hij heeft het er maar moeilijk mee. Kinderen vinden hem doorgaans niet zo aardig en/of mogen van hun ouders niet met hem omgaan (!!!)

Na 2 weken rust zonder de stress van de klas en de school zag ik een ander joch.  Vrolijker, actiever. Helaas is dat jongetje nu weer verdwenen en zag ik het trieste aanblik vanmorgen  met lede ogen aan.  Overstappen naar een andere school hebben we overwogen maar hij gaf zelf aan dit niet te willen. Nog 6 maanden en dan zijn we van deze school af en gaat hij naar het voortgezet onderwijs. Hij heeft op dit moment een school gekozen ver van Spijkenisse. “Dan kent niemand mij tenminste, mam“. Begrijpelijk maar zelf word ik er een beetje triest van. Ik hoop zó dat alles veranderd voor hem straks op de middelbare school.  Dat ie een beetje gelukkiger wordt in zijn leven. En ook een beetje handiger wordt in het socialiseren naarmate hij ouder wordt (waar we nu middels een therapeut ook mee aan de slag zijn). Want het is echt een schat, met veel gevoel en emotie in zijn lijfje…..hij is echt lief.  Ze moesten eens weten hoe lief…! ❤