Deur dicht. Boek uit.

De laatste week van de basisschool is aangebroken. Hals reikend wordt er uit gekeken naar de zomervakantie. Nog een afscheid, een musical, nóg een afscheid (alsof het zó leuk was daar dat je 2x gedag wilt zeggen….) en dan is het eindelijk zover! Dan wordt het boek “de Wegwijzer” gesloten en is het tijd voor een nieuw tijdperk. Een nieuw hoofdstuk van een nieuw boek. Ik hoop dat dit boek een beetje leuker wordt dan het vorige, maar daarover heb ik in een vorig stukje al voldoende verteld. Vorige week mocht hij wennen op zijn nieuwe school. Met tegenzin ging hij erheen, appte me halverwege de middag dat “echt stom” was. Maar kwam luid zingend en druk vertellend de poort van de achtertuin door. Leuke klas, een paar jongens kent hij van de voetbal en er was al een foto gemaakt. Bij het zien van die foto schoot ik bijna vol. Dit waren ineens geen kinderen uit groep 8 meer. Dit waren echte brugklassers! Het verschil was ineens zo groot en zichtbaar. Bizar.

Ik zie hem nog zó staan op zijn eerste schooldag. We woonden toen nog in de flat, en vol glorie stond hij op de galerij. Muts op, zijn nieuwe Cars-rugzak om, met lunch en drinken en een grote mooie lach! Hij had er zo’n zin in!!! Nu zie ik een puber die gister na het douchen bíjna vol trots zei; “Kijk! Ik krijg een puistje!” Mijn respons was die zoals elke moeder; “Blijf er af hoor! Niet uitknijpen! Anders wordt het erger en heb je kans op een litteken”. Want nu is het natuurlijk wel stoer, maar als je straks op zaterdagavond voordat je uit gaat in de spiegel kijkt en er prijkt een mooie grote rode kogel, vlak naast je neus piep je toch wel anders!

Opgroeien doen ze sowieso, maar opvoeden is echt moeilijk. Het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Het is pittig. En ik ben nog láng niet klaar!  Soms lees je wel eens berichtjes van andere moeders op facebook of zo. Van die stellige berichtjes; “Nou als mijn kind dit of dit zou doen, dan …..” Die kinderen zijn dan 3 of 5 of zo. Dan denk ik; wacht maar! Ik hoop dat je kind straks los slaat en dan sta je daar met je uitgestreken gezicht van ik-weet-het-allemaal-wel-beter-en-als-je-het-gewoon-zó-doet-dan-doe-je-het-goed! Als of ik dat niet allemaal al heb gedaan. Maar goed, whatever. Karma is a bitch. Mark my words! Jullie tijd komt nog wel….

De Puberteit. Ik ben echt als de dood! Toen Sebastiaan een jaar of 7 was spraken de hoge heren al van een prepuberteit bij mijn knul. Maar als je het mij vraagt is hij zijn hele leven al aan het puberen. Alles is “nee, want…” of “ja, maar…” Altijd gaat hij een discussie aan, overal wordt over gepraat, alles wil hij weten, en hij wil en zal altijd het laatste woord hebben. Niets neemt hij voor lief of zomaar klakkeloos aan. Dit was altijd al, vanaf het moment dat hij kon praten. Zich laten corrigeren was ook altijd een dingetje. Ik keek natuurlijk altijd naar The Super Nanny. Aan de buis gekluisterd zat ik! Ik had ook een mooi stoeltje in de keuken staan, de Time-out stoel. Stee-vast deed ik hem als hij straf had op het stoeltje zetten, zoals Jo The SuperNanny altijd uitdrukkelijk vertelde op tv. “One minute per year of age” Maar dat werkte bij mij niet. Hij bleef gewoon niet zitten. Uren was ik bezig om hem er constant terug op te zetten. Hij krijsend en schreeuwend, ik op den duur wanhopig en in tranen. Soms was ik na een paar uur vechten eigenlijk vergeten waarom hij nou op dat stoeltje moest….  Nu heb ik de PS4 waarmee ik nog enigszins ammunitie heb om mee te onderhandelen. Onderhandelen zeg je?!!? Dat is een big no-no in opvoedingsland. Nou.. amehoela!!. Ik onderhandel me suf. Brexit zou voor mij een eitje zijn. Als je nu niet je kamer op ruimt wordt er straks niet gegamed!

Maar toch zie ik af en toe dingetjes bij hem waarvan ik bij mezelf denk, dat heb ik toch maar goed gedaan. Hij stelt zich altijd netjes voor, geeft een goede hand, eet met zijn mond dicht én met mes en vork, zegt netjes u en dank u wel, is heel erg empathisch en zorgzaam en niet alleen voor mij maar ook voor vreemden.

Het komt wel goed met mijn knul. Het is een boef, een echte jongen. Ondeugend. En ik zal ongetwijfeld nog wel het een en ander voor mijn kiezen krijgen, maar het is wat het is en we komen er wel.  Hij komt er wel! Nu eerst: op naar de MAVO! Een nieuw boek!