Als ik ’s morgens wakker word en ik zit aan de eettafel met een kopje thee en een boterham met pindakaas (steevast!), dan scroll ik altijd even door Facebook. Vaste prik zijn altijd de “herinneringen” die je dan te zien krijgt. Dat zijn de oude berichten die je hebt geplaatst op die dag maar dan door de jaren heen. Da’s soms best leuk en heb je bij die hele oude berichten van die “oh ja!” momenten. Foto’s van een kleine Sebastiaan bij zijn eerste judoles, of van die leuke vakantie in Thailand of een ander bijzonder moment. Soms zijn die herinneringen ook minder leuk, en denk je “oh ja” op een hele andere manier…. Die doen je dan misschien terug denken aan een bepaalde periode of gebeurtenis. Het kan zó verschillen.
Zo kreeg ik vorige week kreeg ik de herinnering van een moment van september vorig jaar. Ik had toen de beslissing genomen onze hond Skip weg te doen. Het liep thuis vrij moeilijk en Sebastiaan en ik hadden nogal wat om handen met elkaar. Skip kon daar niet goed tegen, het was haar gewoon te druk. Ik was zelf erg gespannen en gestrest door de hele situatie met Sebas en wist ook nog eens niet goed hoe met honden om te gaan. Skip was nl. vanuit een asiel in Spanje, waar ze zo’n 7 jaar had gezeten, bij iemand in Nederland terecht gekomen maar daar na een week weer weg gedaan. Ze is toen in een opvanghuis terecht gekomen en na een paar weken bij ons geplaatst. We waren superblij met haar, ze was rustig en lief. En hoe langer ze bij ons was, hoe meer haar eigen karakter naar boven kwam. Het kan namelijk wel een jaar duren voordat een hond écht “gewend” is. Zeker een wat oudere hond, die eigenlijk nog nooit echt in een gezinssituatie gewoond heeft. Maar het ging goed, we gingen netjes op training en we gingen steeds meer aan elkaar wennen en van haar houden.
Maar toch, door de drukte thuis en de spanning die er op dat moment heerste zag ik mijn Skippy-doodle een beetje bij beetje wegkruipen. Ze maakte zich klein en kroop letterlijk in een klein donker hoekje. Ik zag dat ze zich steeds ellendiger ging voelen waardoor Sebastiaan niet met haar kon opschieten. Of eigenlijk, zij niet met Sebastiaan. Als hij luid schreeuwend binnen kwam van school, blafte en gromde ze naar hem, wat voor hem natuurlijk ook niet leuk thuis komen is. In eerste instantie dacht ik dat hij overdreef als hij beschreef hoe ze deed als hij haar wilde uitlaten. Zo deed ze niet naar hem als ik thuis was. Maar toen hij eens een filmpje maakte en ik met eigen ogen zag, hoe dreigend zij naar hem deed dacht ik; “Dit is niet goed! Voor niemand niet.” Dat deed mij toen besluiten om toch Skip hiervan te verlossen en op zoek te gaan naar iemand die haar een rustige oude dag kon bezorgen. Met veel, héél véél pijn in mijn hart.
Na mijn oproep op Facebook kwam er een gezin met 3 kinderen kijken. Dit vond ik zo raar want ik had aangegeven bij de stichting dat ik op zoek was naar een kinderloos stel of een alleen staand iemand. Geen gezin met kinderen want ook kindertjes zonder ADHD kunnen gillen, schreeuwen en ruzie maken en ik was juist op zoek naar rust voor onze dame. Dus ik heb hen afgewezen, ondanks dat ze graag voor Skip wilde zorgen. Elke keer als ik naar Skip keek moest ik huilen want ik wilde eigenlijk niet dat ze weg ging, maar ik had deze beslissing juist voor haar genomen. Ik gunde haar de rust die ze nodig had en zo verdient had. God weet wat ze allemaal heeft meegemaakt. Mijn meisje. Maar ik moest wát doen, ik wilde een deskundige spreken. Iemand die écht verstand had van honden, die wist waar hij of zij het over had en die mij kon vertellen wat de juiste beslissing was. Ik ben toen eens gaan zoeken op internet en kwam terecht bij Eva Frerichs, gedragstherapeut voor honden. Ik stuurde een mail met het bovenstaande verhaal met als hulpvraag; wat moet ik doen??? Help!
Eva nam contact met mij op, en ze kwam voor een intake en een observatie. Het was haar meteen duidelijk dat we elkaar gewoon niet begrepen. Ik begreep Skip niet en Skip begreep niet wat er van haar verwacht werd en waarom haar ‘communicatie’ niet begrepen werd. Ze gaf overduidelijk signalen. Maar zowel Sebas als ik begrepen die niet. Dat eerste consult duurde ongeveer 3 uur. Er werd zoveel duidelijk. Eva legde alles haarfijn uit en liet aan de hand van praktijkvoorbeelden zien hoe Skip reageerde als er anders op háár gereageerd werd. Ze leerde ons wat ‘wegkijken’ betekend, of ‘tongelen‘. En dat gapen helemaal niet betekend dat ze moe is, maar dat ze spanning ervaart. Ook moesten we afleren haar over haar kop te aaien, want dat vind ze eigenlijk he-le-maal niet leuk! Ongelofelijk! In die 3 uur tijd keken we al heel anders naar elkaar. Althans ik naar Skip!
Eva gaf ook het advies een dierenarts te raadplegen omdat ze ook het idee had dat er lichamelijk iets niet goed zat bij ons meisje. Daaruit bleek dat ze zwaar artrose had én een rughernia. De röntgenfoto’s van de dierenarts logen er niet om. Skip had dus aldoor pijn! We kregen pijnmedicatie mee en wat voedingssupplementen die er voor zouden moeten zorgen dat het kraakbeen (of zo) weer wat soepeler werd. Enfin, na een paar dagen was er echt zichtbaar verschil. Niet dat ze ineens rondjes huppelde maar ze keek wat frisser uit d’r ogen en liep ook iets soepeler! Wat fijn! En wat goed van Eva dat ze dit ook zo goed had ingeschat.
Intussen had ik natuurlijk besloten het met Skip nog ‘even aan te kijken‘ maar hoe meer we met de therapie en de trainingen bezig gingen, hoe duidelijker het mij allemaal werd. Skip hoort bij mij. We zijn nu bijna een jaar verder en nog steeds komt Eva zo nu en dan even langs om e.e.a. weer te ‘fine -tunen’. We leren elke keer nog zoveel meer over Skip en hoe met haar om te gaan. Eva heeft de theorie dat iedereen de hond krijgt die hij of zij nodig heeft. En zo kwam Skip dus bij ons. Met die reden.
Skip is een onzekere hond, met een verleden waar we niets van weten. Ze is nog steeds geen goede vrienden met Sebastiaan, behalve als ik in de buurt ben maar dat is ook voor een groot deel aan Sebas zelf te wijden. Die moet er ook energie en aandacht aan besteden en z’n best hiervoor doen. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat ook dát wel weer beter gaat worden. Met een beetje hulp van mij. En heel veel Eva!
Wil je meer informatie over Eva Frerichs Gedragstherapie, Training en Advies klik hier.
Yvette's life 
fijn dat Skip nog steeds bij jullie Is je geeft hem een heel fijn leven, jullie geven hem de best years of his life, gefeliciteerd Yvette met dit success Christina and Jack
LikeGeliked door 1 persoon