SKIPPY….❤

Tja… het einde van het Skippy-tijdperk is nu echt nabij. Helaas is haar situatie de laatste periode steeds sneller achteruit gegaan en gaat ze nu constant door haar achterpoten. In overleg met de dierenarts hebben we besloten haar uit haar lijden te verlossen. Ik vind het zo vreselijk erg! Het is zó dubbel ook. Aan de ene kant zie ik dat lieve koppie en voel me een verrader eerste klas. Maar dan zie je d’r achterlijf weer wegzakken en komt ze bijna niet overeind. Het is zo hartverscheurend!!

Ze is bij ons gekomen in maart 2018. Ze kwam van een asiel in Spanje en stond op de nominatie om gedood te worden. Ze had nog nooit langdurig in een huis gewoon en wij waren haar eerste familie! Wat waren we blij met haar! Ze was al in Nederland en we mochten bij haar kijken en zien of het klikte. Uiteraard waren we eigenlijk meteen verkocht. Het was niet altijd makkelijk en ik heb ook in september 2018 op het punt gestaan haar weer ‘weg te doen’. Er is zelfs een familie wezen kijken. Maar ik kreeg het gewoon niet over mijn hart en besloot tóch om nog in haar te investeren en nam een gedragstherapeut voor honden in de arm. Van haar heb ik heel veel geleerd. En leerde ik Skip steeds meer begrijpen. (meer hierover lees je hier) Helaas is Skip zo’n getraumatiseerde hond dat ze zich nooit écht voor de volledige 100% zal kunnen ontspannen, ook niet bij mij. Heel af en toe kan het, maar meestal is ze op haar hoede. Ook bij mij. Maar ze vertrouwt me wel volledig. Kon ze maar praten….

Toch hebben we ook veel leuke dingen met haar gedaan. Zo heeft ze met ons voor het eerst gezwommen. We gingen met haar naar het strandje aan de Maas en ze in eerste instantie was een beetje verbaasd. Sebas heeft haar toen met een bal het water in gelokt en ze zwom!!! Vanaf die dag gingen we bij mooi weer regelmatig met haar zwemmen. Zodra ze een watertje zag, met een strandje of iets wat er op leek was ze meteen weg! Ze vond het heerlijk. Toen zag ik voor het eerst dat ze haar rechterachterpoot niet gebruikte. Na een foto bij Dierenkliniek Sleeuwijk bleek dat ze een hernia had en een vergevorderde artrose. Ook had ze ‘schade’ aan haar rechterkant, wat waarschijnlijk duidt op een aanrijding, lang geleden. Ze had dus eigenlijk altijd pijn! We hebben van alles gedaan; haar voeding aangepast, supplementen, medicatie en zelfs fysiotherapie. Uiteraard is artrose niet meer te genezen naar we hebben getracht haar zo comfortabel mogelijk te houden. En eerlijk gezegd leek ze er toen niet veel last van te hebben. Ze kon nog lange wandelingen maken, zwemmen, rennen. Ze vond het allemaal heerlijk. Wel lag ze na zo’n dag of middag altijd voor pampus op haar (ergonomische) hondenkussen.

Zelfs poepen en plassen wordt moeilijk.

Afgelopen zomer merkte ik steeds vaker dat ze last had van d’r ‘achterkantje’. Ze liep erg heupwiegend, wat op zich wel leuk is maar dat duidt onder andere op HD en heupklachten. Ook ontzag ze steeds vaker haar rechterachterpoot. Na aanpassing van d’r medicatie en een paar warmte therapiebehandelingen ging het weer beter. Maar in Frankrijk zag ik écht dat Skip moeite had met de wandelingen en ongelijke ondergrond. Bij thuiskomst wederom naar de specialist in Sleeuwijk maar ze konden niets voor haar betekenen.

De laatste maand is het heel erg hard gegaan tot het moment dat ik 1,5 week geleden dacht dit is niet meer te doen voor mijn meisje en stond voor een van de de moeilijkste beslissingen van mijn leven. Ze kon bij het poepen of plassen niet meer door haar achterpoten squaten, dus poepen en plassen moest ze ‘lopend’ doen, wat natuurlijk niet goed gaat. Ze viel steeds vaker om, of zakte achterover door d’r poten. Ze had dan ook de kracht niet meer op overeind te komen. Vreselijk!

Straks gaan we weer naar de dierenarts maar nu komt ze niet meer mee naar huis…. mijn meisje….